Zasada obliczania opłat za udzielenie koncesji dla nadawców radiowych i telewizyjnych. P 9/09
19 lipca 2011 r. o godz. 9.00 Trybunał Konstytucyjny rozpozna pytanie prawne Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie dotyczące zasad obliczania opłat za udzielenie koncesji dla nadawców radiowych i telewizyjnych.
Trybunał Konstytucyjny orzeknie w sprawie zgodności:
1. art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 roku o radiofonii i telewizji, w zakresie, w jakim przepis ten upoważnia Krajową Radę Radiofonii i Telewizji, działającą w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych do ustalenia w drodze rozporządzenia wysokości opłaty za udzielenie koncesji, o której mowa w art. 40 ust. 1 wymienionej ustawy, z art. 92 ust. 1 w związku z art. 2 konstytucji,
2. rozporządzenia Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia 4 lutego 2000 roku w sprawie opłat za udzielenie koncesji na rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych z art. 217 w związku z art. 2 konstytucji.
Przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji (dalej KRRiT) po ponownym rozpatrzeniu skargi TELEWIZJI POLSAT S.A. w Warszawie, utrzymał w mocy decyzję w sprawie zmiany koncesji, w której dodano pkt. XIV określający podstawy wymiaru oraz wysokość opłaty za udzielenie koncesji na rozpowszechnianie programu telewizyjnego o charakterze uniwersalnym pod nazwą "POLSAT". Skarżąca spółka "POLSAT" złożyła skargę, w której stwierdziła, że treść § 2 i § 3 kwestionowanego rozporządzenia nie powinna zostać określona w akcie wykonawczym, a więc przepisach rangi podustawowej. KRRiT uznała skargę za bezzasadną.
Zdaniem sądu pytającego wszelkie opłaty koncesyjne stanowią daninę publiczną w rozumieniu konstytucji. W prawie podatkowym obowiązuje zasada ustanawiania podatków wyłącznie w drodze ustawowej tj. przez reprezentację narodu. Celem takiego rozwiązania jest m.in. stworzenie gwarancji praw podatnika wobec organów władzy publicznej oraz wzmocnienie pozycji demokratycznych struktur przedstawicielskich i ich odpowiedzialności politycznej.
W ocenie sądu pytającego kwestionowane rozporządzenie wykracza poza zakres upoważnienia do jego wydania zawartego w art. 40 ust. 2 ustawy o radiofonii i telewizji co jest sprzeczne z konstytucją. Ponadto upoważnienie to nie zawiera stosownych wytycznych do treści rozporządzenia. Przez wytyczne dotyczące treści aktu należy rozumieć wskazania co do materialnego kształtu regulacji. Jeżeli ustawodawca korzysta z upoważnień, to musi znacznie szerzej wyznaczyć treść przyszłych rozporządzeń, m.in. przez bardziej szczegółowe wytyczne co do treści aktu.
Rozprawie będzie przewodniczył sędzia TK Adam Jamróz, sprawozdawcą będzie sędzia TK Stanisław Rymar.