Pozbawienie lekarza weterynarii wobec którego orzeczono w drugiej instancji karę upomnienia, możliwości odwołania się do sądu apelacyjnego od wymierzonej mu kary dyscyplinarnej. SK 10/13
Pozbawienie lekarza weterynarii, wobec którego orzeczono w drugiej instancji karę upomnienia, możliwości odwołania się do sądu od wymierzonej mu kary dyscyplinarnej, jest niezgodne z konstytucją.
2 października 2013 r. o godz. 8.30 Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 59 ust. 2 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym oraz § 48 Uchwały Zgromadzenia Ogólnego Sędziów Trybunału Konstytucyjnego z 3 października 2006 r. w sprawie Regulaminu Trybunału Konstytucyjnego ogłosił wyrok wydany na posiedzeniu niejawnym w sprawie pozbawienia lekarza weterynarii wobec którego orzeczono w drugiej instancji karę upomnienia, możliwości odwołania się do sądu apelacyjnego od wymierzonej mu kary dyscyplinarnej.
Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 46 ust. 2 ustawy z dnia 21 grudnia 1990 r. o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko-weterynaryjnych w zakresie, w jakim pozbawia lekarza weterynarii, wobec którego orzeczono w drugiej instancji karę upomnienia, możliwości odwołania się do sądu od wymierzonej mu kary dyscyplinarnej, jest niezgodny z art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 oraz z art. 32 ust. 1 w związku z art. 45 ust. 1 konstytucji.
W pozostałym zakresie Trybunał umorzył postępowanie.
Nieobowiązujący już art. 46 ust. 2 ustawy o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko-weterynaryjnych przyznawał prawo wniesienia odwołania do sądu lekarzowi weterynarii wyłącznie w razie ukarania karą zawieszenia lub pozbawienia prawa wykonywania zawodu. Tym samym przepis ten zamykał drogę sądową lekarzowi weterynarii ukaranemu karą nagany lub upomnienia.
Trybunał Konstytucyjny - rozpoznając skargę lekarza weterynarii ukaranego karą dyscyplinarną upomnienia uznał, że niemożność odwołania się w takiej sytuacji do sądu powszechnego jest niekonstytucyjna. Z utrwalonego orzecznictwa Trybunału wynika wymóg zagwarantowania przez ustawodawcę pełnej sądowej kontroli orzeczeń dyscyplinarnych, bez względu na rodzaj i stopień dolegliwości zastosowanej sankcji. Każde postępowanie dyscyplinarne jest bowiem postępowaniem represyjnym zmierzającym do ukarania osoby obwinionej. Sądowa kontrola prawidłowości postępowania dyscyplinarnego oraz rozstrzygnięć w nim wydawanych gwarantuje ochronę konstytucyjnych praw i wolności takiej osoby. Dodatkowo stanowi element nadzoru państwa nad działalnością samorządu zawodowego, jeżeli to on prowadzi postępowanie dyscyplinarne. Trybunał stwierdził, że zaskarżona regulacja narusza prawo do sądu i jest niezgodna z art. art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 konstytucji.
Trybunał nie znalazł żadnego istotnego interesu, wartości czy zasad, które uzasadniałyby zróżnicowanie dostępu do sądu osób ukaranych dyscyplinarnie w zależności od wymierzonej im kary. Zaskarżony przepis, w ocenie TK nie uwzględniał więc standardów wynikających z art. 32 ust. 1 konstytucji.
Ponadto Trybunał zwrócił uwagę, że naruszenie standardów ochrony dostrzegł sam ustawodawca, czego dowodem jest ustawa z 5 lipca 2013 r. o zmianie ustawy o izbach lekarskich i niektórych innych ustaw, która weszła w życie 20 lipca 2013 r Uchyliła ona kwestionowany przepis i wprowadziła kasację do Sądu Najwyższego od prawomocnego orzeczenia wydanego przez Krajowy Sąd Lekarsko-Weterynaryjny, niezależnie od rodzaju orzeczonej kary dyscyplinarnej.
Przewodniczący składu orzekającego: sędzia TK Stanisław Rymar, sprawozdawca: sędzia TK Małgorzata Pyziak-Szafnicka.
Wyrok jest ostateczny, a jego sentencja podlega ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw.