Komunikat po Drukuj

Prawo do sądu SK 27/03

31 stycznia 2005 r. o godz. 9.00 Trybunał Konstytucyjny rozpoznał skargę konstytucyjną spółki Przedsiębiorstwa Usług Morskich "Gdańsk-Pilot" sp. z o. o. w sprawie zgodności art. 47928 § 3 i art. 47935 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego z art. 45 ust. 1, art. 78 i art. 176 ust. 1 Konstytucji.

Trybunał orzekł, że art. 47928 § 3 Kodeksu postępowania cywilnego w zakresie, w jakim uniemożliwia zamieszczenie w odwołaniu od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów do Sądu Okręgowego w Warszawie - sądu ochrony konkurencji i konsumentów wniosku o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości jest niezgodny z art. 45 ust. 1 i art. 78 Konstytucji oraz nie jest niezgodny z art. 176 ust. 1 Konstytucji.Ponadto Trybunał postanowił umorzyć postępowanie w zakresie dotyczącym badania zgodności art. 47935 § 2 K.p.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 19 sierpnia 2004 r. z art. 45 ust. 1, art. 78 i art. 176 ust. 1 Konstytucji.

Trybunał uznał, że sytuacja, w której strona pozbawiona zostaje możliwości uruchomienia procedury gwarantującej pełną merytoryczną kontrolę sądową prawidłowości podejmowanych decyzji, sprzeczna jest z wymogami konstytucyjnymi. Prawo do właściwej procedury przed sądem gwarantować ma rzetelne i merytoryczne rozpatrzenie sprawy, a przez to warunkować wydanie sprawiedliwego orzeczenia. Ustawowe zawężenie granic rozpatrzenia sprawy przez Sąd ma negatywny wpływ na realizację zasady prawa do sądu - jednej z podstawowych zasad konstytucyjnych. Prawo do sądu rozumiane winno być nie tylko jako dostępność drogi sądowej, ale także jako możliwość dochodzenia na drodze sądowej prawnie skutecznej ochrony praw.

Zakwestionowany art. 47928 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego, ogranicza skuteczność przewidzianego w nim środka odwoławczego. Przyznanie stronie prawa odwołania do Sądu od wydanej przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów decyzji nie dawało ustawodawcy legitymacji do ustanowienia ograniczenia, jakim jest jego zawężenie. Niweczy ono gwarancje rzetelnej i merytorycznej sądowej oceny takiej decyzji. Adresat decyzji Prezesa UOKiK, na podstawie rozstrzygnięcia wydanego w jednoinstancyjnym postępowaniu i bez gwarancji merytorycznej sądowej jego kontroli, narażony jest na ponoszenie odpowiedzialności materialnej.

Wyrok Trybunału skutkuje poszerzeniem dopuszczalnych przesłanek sądowej kontroli prawidłowości decyzji podjętych przez Prezesa UOKiK. Nie ma to wpływu na treść rozstrzygnięcia, które Prezes UOKiK może wydać w wykonaniu orzeczenia sądowego, na mocy którego uchylona zostaje zaskarżona decyzja, zaś sprawa przekazana zostaje do ponownego rozpatrzenia.

Rozprawie przewodniczyła sędzia TK Ewa Łętowska, a sprawozdawcą był sędzia TK Janusz Niemcewicz.

Wyrok jest ostateczny, a jego sentencja podlega ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw.