Komunikat po Drukuj

Odpowiedzialność karna za przestępstwo skarbowe P 35/06

Przepisy dotyczące dobrowolnego poddania się odpowiedzialności za przestępstwo skarbowe są zgodne z konstytucją.

8 stycznia 2008 r. o godz. 10.00 Trybunał Konstytucyjny rozpoznał pytanie prawne Sądu Rejonowego w Siemianowicach Śląskich dotyczące odpowiedzialności karnej za przestępstwo skarbowe.

Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 17 § 1 pkt 2 i 4 oraz art. 18 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy są zgodne z art. 42 ust. 1 i 3 oraz z art. 2 Konstytucji.

Kwestionowane przepisy dotyczą środka karnego w postaci dobrowolnego poddania się odpowiedzialności. Zgodnie z nimi sąd może udzielić zezwolenia na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności tylko wtedy, gdy wina sprawcy i okoliczności popełnienia przestępstwa lub wykroczenia skarbowego nie budzą wątpliwości. Jednocześnie sprawca uiścił kwotę odpowiadającą co najmniej najniższej karze grzywny grożącej za dany czyn zabroniony oraz co najmniej zryczałtowaną równowartość kosztów postępowania. Ponadto sąd, udzielając zezwolenia na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności, orzeka tytułem kary grzywny kwotę uiszczoną przez sprawcę. Trybunał stwierdził, że orzeczenie środka o charakterze represyjnym wobec jednostki następuje dopiero z chwilą udzielenia przez sąd zezwolenia na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności. Następuje to bowiem w momencie orzeczenia tytułem kary grzywny kwoty uiszczonej przez sprawcę. Zastosowanie środka o charakterze represyjnym jest reakcją na zachowanie zawinione. Sąd może udzielić zezwolenia na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności jedynie wtedy, gdy wina sprawcy i okoliczności popełnienia przestępstwa lub wykroczenia skarbowego nie budzą wątpliwości.

Wniosek organu o udzielenie sprawcy przez sąd zezwolenia na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności kierowany jest do sądu zamiast aktu oskarżenia. Wymaga zatem nie tylko uzgodnień ze sprawcą odnośnie ponoszonych przezeń dolegliwości majątkowych, ale przede wszystkim dokonania ustaleń wskazujących na istnienie podstaw jego odpowiedzialności w stopniu pozwalającym na wniesienie oskarżenia, a więc takich, które stwarzają przekonanie organu o sprawstwie danej osoby oraz o ponoszeniu przez nią odpowiedzialności za popełniony czyn. Stąd też wymóg wskazania w uzasadnieniu kierowanego do sądu wniosku organu dowodów, z których wynika, iż okoliczności popełnienia czynu i wina sprawcy nie budzą wątpliwości.

Rozprawie przewodniczył sędzia TK Bohdan Zdziennicki, a sprawozdawcą była sędzia TK Maria Gintowt-Jankowicz.

Wyrok jest ostateczny, a jego sentencja podlega ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw.