Komunikat po Drukuj

Rodzinne ogrody działkowe K 61/07

Kwestionowane przepisy znacznie uszczuplają władztwo jednostek samorządu terytorialnego nad powierzonym im mieniem komunalnym.

9 grudnia 2008 r. o godz. 9.00 Trybunał Konstytucyjny rozpoznał wniosek Rady Miejskiej Wrocławia dotyczący rodzinnych ogrodów działkowych.

Trybunał Konstytucyjny orzekł, że: 
- art. 10 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o rodzinnych ogrodach działkowych w zakresie odnoszącym się do gruntów stanowiących własność jednostki samorządu terytorialnego, jest niezgodny z art. 165 ust. 1 zdanie drugie Konstytucji.
- art. 17 ust. 3 w związku z ust. 2 powyższej ustawy w zakresie, w jakim uzależnia likwidację rodzinnego ogrodu działkowego na cel publiczny od zgody Polskiego Związku Działkowców, jest niezgodny z art. 21 ust. 2 Konstytucji. 
W pozostałym zakresie Trybunał umorzył postępowanie ze względu na niedopuszczalność wydania wyroku.

Jednostka samorządu terytorialnego, wykonując uprawnienia właścicielskie w stosunku do mienia komunalnego, realizuje zadania publiczne. Jako istniejąca z mocy prawa wspólnota mieszkańców danego terytorium, zobowiązana jest do wykorzystywania przyznanych jej uprawnień zgodnie z interesami mieszkańców tworzących tę wspólnotę. Tymczasem - jak stwierdził Trybunał Konstytucyjny - regulacja zawarta w art. 10 ustawy działkowej jest pozostałością systemu nakazowego. Przepis wprowadza swoisty monopol Polskiego Związku Działkowców, ponieważ jest on jedyną organizacją, na rzecz której wszelkie grunty przeznaczone w planach miejscowych pod ogrody muszą być oddane nieodpłatnie w użytkowanie. Gmina natomiast została ustawowo ubezwłasnowolniona zarówno w kwestii doboru drugiej strony umowy jak i treści zasadniczych jej postanowień. Ustanowienie na rzecz Związku prawa użytkowania jest w aktualnej konstrukcji ustawowej właściwie nieodwołalne, bo likwidacja ogrodu, nawet na cel publiczny, wymaga zgody PZD, której uzyskanie jest więcej niż wątpliwe. W konsekwencji konstrukcja ustawowa znacznie uszczupla władztwo jednostek samorządu terytorialnego nad powierzonym im mieniem komunalnym. Choć zachowują prawo własności określonego gruntu, to trudno jednak przyjąć, że realnie nim dysponują.

Ustawodawca zobligował jednostki samorządu do nieodpłatnego rozporządzenia mieniem komunalnym bez uwzględniania interesów i potrzeb lokalnej społeczności. W praktyce wykluczona jest więc sytuacja, w której grunty przeznaczone w planach miejscowych pod ogrody, zostałyby przekazane (obojętnie - PZD czy innej organizacji) na zasadach obopólnie satysfakcjonujących, w granicach swobody kontraktowania. Nie istnieje możliwość jakichkolwiek negocjacji, choćby w takim zakresie, by gmina - nieodpłatnie przekazując grunt - mogła zastrzec np. że teren ogrodu (nie chodzi o poszczególne działki) będzie otwarty w godzinach dziennych dla ogółu mieszkańców jako teren spacerowy, a więc będzie służył całej wspólnocie lokalnej.
Z tych względów Trybunał uznał, że zakwestionowana regulacja jest niezgodna z Konstytucją.

Zgodnie z art. 17 ust. 3 w związku ust. 2 ustawy działkowej likwidacja ogrodu, nawet na cel publiczny, odbywa się za zgodą PZD. Trybunał Konstytucyjny uznał tę regulację za niezgodną z konstytucją. Ustanawia bowiem - w odniesieniu do pozyskania nieruchomości pod realizację celu publicznego - dodatkowy warunek w postaci zgody podmiotu wywłaszczanego (pozbawianego prawa użytkowania). Tym samym realizacja któregokolwiek z ustawowo zdefiniowanych celów publicznych, mających znaczenie dla ogółu społeczeństwa (linia kolejowa, autostrada, instalacje wojskowe), albo przynajmniej dla lokalnej społeczności (oczyszczalnia ścieków, ratusz czy sąd) uzależniona jest od woli pewnej organizacji społecznej - podmiotu administrującego ogrodem. Podmiot ten może więc - realizując własne interesy - nie wyrazić zgody, czym uniemożliwi likwidację ogrodu, a przez to również uniemożliwi, albo znacząco utrudni realizację celu publicznego.

Rozprawie przewodniczył sędzia TK Andrzej Rzepliński, a sprawozdawcą był sędzia TK Mirosław Wyrzykowski.

Wyrok jest ostateczny, a jego sentencja podlega ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw.