Komunikat po Drukuj

Upoważnienie ustawowe P 33/05

Kwestionowany przepis prawa lotniczego nie może stanowić podstawy wymierzenia kary grzywny za naruszenie nakazów lub zakazów przewidzianych w przepisach nienależących do konstytucyjnego katalogu źródeł prawa powszechnie obowiązującego.

21 lipca o godz. 11.00 Trybunał Konstytucyjny rozpoznał pytanie prawne IX Wydziału Karno-Odwoławczego Sądu Okręgowego w Warszawie dotyczące upoważnienia ustawowego.

Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 210 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. - Prawo lotnicze jest niezgodny z art. 42 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że kwestionowany przepis prawa lotniczego nie może stanowić podstawy wymierzenia kary grzywny za naruszenie nakazów lub zakazów przewidzianych w przepisach, które nie należą do konstytucyjnego katalogu źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Zgodnie z Konstytucją źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są wyłącznie: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe, rozporządzenia oraz - na obszarze działania organów, które je ustanowiły - akty prawa miejscowego. Kwestionowany przepis prawa lotniczego nie określa w ogóle znamion czynu zabronionego. Odesłanie w nim zawarte nie ma na celu doprecyzowania tych znamion w innym przepisie ustawowym, ale samodzielne ich wyznaczenie w przepisie pozaustawowym. Zasada wyłączności ustawy w sferze prawa represyjnego wyznacza jednak pewne nieprzekraczalne granice odesłania do aktów normatywnych. Taką nieprzekraczalną granicą jest przede wszystkim brak możliwości odesłania do przepisów niemających charakteru powszechnie obowiązującego prawa. W tej sprawie takie możliwości występują, choćby przez dookreślenie w ramach przepisów powszechnie obowiązujących kategorii nakazów i zakazów, do jakich może odwoływać się podmiot zarządzający lotniskiem, oraz okoliczności, które uzasadniają ich zastosowanie.

Rozprawie przewodniczył sędzia TK Jerzy Stępień, a sprawozdawcą był prezes TK Marek Safjan.

Wyrok jest ostateczny, a jego sentencja podlega ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw.