Komunikat po Drukuj

Obowiązek podatkowy SK 14/04

9 maja 2005 r. o godz. 12:30 Trybunał Konstytucyjny rozpoznał skargę konstytucyjną Jolanty S.-C. i Edwarda C. Trybunał orzekł, że art. 26 ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 21 listopada 1996 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych) jest zgodny z art. 32 ust. 1 i art. 84 Konstytucji.

Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że dokonane przez ustawodawcę wyodrębnienie kategorii podmiotów uprawnionych do ulgi podatkowej, o której mowa w artykule 26 ust. 1 pkt. 8 ustawy nie wzbudza zastrzeżeń konstytucyjnoprawnych. Nie budzi wątpliwości przyjęcie zasadniczego kryterium wyróżniającego, które warunkuje prawo do korzystania z odliczenia. Kryterium jest poniesienie wydatków na budowę własnego lub stanowiącego współwłasność budynku mieszkalnego wielorodzinnego, z przeznaczeniem co najmniej pięciu lokali mieszkalnych na wynajem (oraz poniesienia wydatków na zakup działki pod budowę budynku). Oparcie mechanizmu obliczenia wysokości ulgi przypadającej każdemu z współwłaścicieli na uwzględnieniu wielkości udziału we współwłasności nie nasuwa wątpliwości konstytucyjnych. Formułując zarzuty o niekonstytucyjności, skarżący nie uwzględnili okoliczności przyczynienia się wszystkich współwłaścicieli wznoszącego budynku do ustalenia ogólnej ulgi na wynajem. Możliwość korzystania z ulgi podatkowej w wysokości wynikającej z wielkości udziału we współwłasności stanowi bowiem prostą konsekwencję uzależnienia wydatków ponoszonych na rzecz wspólną od wielkości prawa do tej rzeczy. Wydatki te mogą zaś ulec pomniejszeniu w związku z wykorzystaniem ulgi podatkowej, której wysokość determinowana jest wielkością tego prawa we współwłasności. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego nie jest przejawem naruszenia zasady równości wskazywana przez skarżących - okoliczność bardziej korzystnego obliczenia udziału współwłaściciela w wykorzystywanej uldze podatkowej. Ustawodawca ma bowiem daleko idącą swobodę regulacyjną, pozwalającą na przyjęcie najbardziej adekwatnego mechanizmu ekonomicznego korzystania z danej ulgi podatkowej. Oznacza to, że nawet stwierdzenie, iż w pewnych sytuacjach zastosowanie regulacji ustawowej zawęża (w stosunku do oczekiwanego przez adresatów) zakres korzyści wynikający z przysługującego uprawnienia, nie skutkuje niekonstytucyjnością przepisu. Unormowanie art. 26 ust. 3 ustawy nie może być uznane za naruszające zasadę równości w prawie, w zakresie spoczywającego na każdym obowiązku ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych w tym podatków (art. 32 ust. 1 oraz art. 84 Konstytucji).

Rozprawie przewodniczył sędzia TK Marek Mazurkiewicz, a sprawozdawcą był sędzia TK Janusz Niemcewicz..

Wyrok jest ostateczny, a jego sentencja podlega ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw.