Swoboda działalności gospodarczej SK 24/02
29 kwietnia 2003 r. o godz. 10:00 Trybunał Konstytucyjny rozpoznał skargę konstytucyjną Ryszarda J. w sprawie konstytucyjności art. 673 § 3 kodeksu cywilnego (k.c.) uniemożliwiającego wypowiedzenie umowy najmu zawartej na czas określony na mocy generalnej klauzuli zawartej w tej umowie.
Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 673 § 3 Kodeksu cywilnego, dodany przez art. 26 pkt 4 ustawy z 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, nie jest niezgodny z art. 22 i art. 31 ust. 3 Konstytucji.
Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że choć kluczowa dla rozstrzygnięcia sprawy zasada swobody umów nie została w Konstytucji sformułowana wprost, to ma ona swój wymiar i znaczenie konstytucyjne. Zdaniem Trybunału, zasada ta powinna być traktowana jako pochodna przepisów normujących sferę wolności człowieka, zawartych m.in. w art. 31 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji. TK uznał także, że w badanej sprawie nie są adekwatne wzorce konstytucyjnej kontroli wskazane przez skarżącego.
Zdaniem Trybunału nie jest uzasadnione traktowanie zasady swobody umów jako pochodnej konstytucyjnie gwarantowanej zasady wolności gospodarczej (art. 22 Konstytucji). Kwestionowany art. 673 § 3 k.c., regulujący zawieranie umowy najmu, dotyczy bowiem ogółu obywateli, a nie tylko przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą. Podany jako wzorzec kontroli art. 31 ust. 3 Konstytucji dotyczy wyłącznie zasad formalnych normujących ustanawianie ograniczeń wolności, nie odnosi się zaś do pojęcia wolności jako takiej. W związku z powyższymi zastrzeżeniami art. 22 i art. 31 ust. 3 Konstytucji nie stanowią w niniejszej sprawie właściwych wzorców kontroli konstytucyjności kwestionowanego przepisu.
Rozprawie przewodniczył Sędzia TK Wiesław Johann, a sprawozdawcą był Wiceprezes TK Andrzej Mączyński.
Wyrok jest ostateczny, a jego sentencja podlega ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw.