Komunikat po Drukuj

Prawo własności nieruchomości SK 42/05

Nazwa "urządzenia" jest dostatecznie ostra dla celów prawa cywilnego i pozwala z wystarczającą precyzją ustalić treść norm prawnych.

7 listopada 2006 r. o godz. 10. 00 Trybunał Konstytucyjny rozpoznał skargę konstytucyjną Ewy Ś.-K. dotyczącą prawa własności nieruchomości.

Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 49 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny jest zgodny z art. 2, art. 21, art. 31 ust. 3 oraz art. 64 ust. 1 i 3 Konstytucji.

Kwestionowany przepis Kodeksu cywilnego stanowi, że urządzenia służące do doprowadzenia lub odprowadzenia wody, pary, gazu, prądu elektrycznego oraz inne urządzenia podobne są odrębnym od gruntu przedmiotem własności. Nie rozstrzyga natomiast, kto jest ich właścicielem. Nie stanowi także samoistnej podstawy prawnej do przejęcia urządzeń na własność właściciela przedsiębiorstwa przez ich połączenie z siecią należącą do tego przedsiębiorstwa. Przy takiej interpretacji nie ingeruje w prawo własności, a jedynie wyodrębnia dwa różne podmioty własności. Zdaniem skarżącej kwestionowany przepis jest niezgodny z konstytucją, także dlatego że ustawodawca posłużył się nieostrym sformułowaniem "urządzenia". Nie zdefiniował tego terminu i nie określił jednoznacznie, kiedy urządzenia wchodzą w skład przedsiębiorstwa. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego nazwa urządzenia jest dostatecznie ostra dla celów prawa cywilnego i pozwala z wystarczająca precyzją ustalić treść norm prawnych. W praktyce nie jest możliwe posługiwanie się w tekstach ustaw nazwami całkowicie ostrymi, a pewien rozsądny poziom nieostrości pozwala zapewnić niezbędną elastyczność w procesie stosowania prawa. Kwestionowany przepis nie stwarza niebezpieczeństwa samowolnego działania ze strony organów władzy publicznej. Argumentacja skarżącej okazała się niewystarczająca do uznania przepisu za niezgodny z Konstytucją, a kwestia prawidłowego zastosowania prawa przez sądy nie mogła być przedmiotem oceny Trybunału.

Rozprawie przewodniczył sędzia TK Wiesław Johann, a sprawozdawcą był sędzia TK Janusz Niemcewicz.

Wyrok jest ostateczny, a jego sentencja podlega ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw.