Konstytucyjne standardy tworzenia prawa K 37/03
24 marca 2004 r. o godz. 10.00 Trybunał Konstytucyjny w pełnym składzie rozpoznał wniosek Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, w sprawie zgodności z Konstytucją art. 2 i art. 9 ustawy z dnia 28 listopada 2003 roku o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz o zmianie niektórych innych ustaw, w części dotyczącej zniesienia centralnego organu administracji rządowej - Głównego Geodety Kraju oraz urzędu go obsługującego - Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii.
Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 2 pkt 1 - 7 i pkt 9 - 13 oraz art. 9 pkt 1 lit. b, pkt 3 lit. b i pkt 11 przedłożonej do podpisu Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz o zmianie niektórych innych ustaw są niezgodne z art. 118 ust. 1 i art. 119 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Trybunał orzekł także, że art. 19 zaskarżonej ustawy w części obejmującej umieszczone po przecinku słowa: "z wyjątkiem art. 2, 6, 7, 9 oraz 11, które wchodzą w życie z dniem 30 grudnia 2003 r." jest niezgodny z art. 2 w związku z art. 88 ust. 1 Konstytucji. Przepisy te nie są nierozerwalnie związane z całą ustawą.
Trybunał zbadał zgodność z wymogami konstytucyjnymi procedury uchwalania zakwestionowanych przepisów. TK ustalił, że kwestionowane poprawki zostały zgłoszone dopiero w trakcie drugiego czytania. Poprawki dotyczyły przepisów nie pozostających w ścisłym związku treściowym z uchwalaną nowelizacją. Treść poprawek wykraczała zatem poza pierwotny zakres projektu. W związku z powyższym poprawki nie spełniały wymagań określonych w art. 118 i art. 119 Konstytucji.
Trybunał podkreślił, że uchwalenie zakwestionowanych przepisów narusza art. 118 ust. 1 i art. 119 ust 2 Konstytucji, przez wykorzystanie instytucji poprawki do projektu ustawy w sposób stanowiący obejście wymagań dotyczących inicjatywy ustawodawczej. Kwestionowana procedura narusza także konstytucyjną zasadę trzech czytań projektu ustawy (art. 119 Konstytucji)
TK uznał, że przepis określający datę wejścia w życie ustawy (art. 19 zaskarżonej ustawy) stanowi integralną część zawartej w niej regulacji prawnej. Ustawodawca wskazał jako datę wejścia w życie części przepisów dzień 30 grudnia 2003 r. Wskazany dzień minął. Utrzymanie w mocy przepisu ustanawiającego ten termin naruszałoby więc art. 88 ust 1 Konstytucji, mówiący iż warunkiem koniecznym wejścia w życie ustawy jest ogłoszenie jej we właściwy sposób, oraz płynący z art. 2 Konstytucji zakaz nadawania przepisom prawa mocy wstecznej.
Rozprawie przewodniczył Prezes TK Marek Safjan, a sprawozdawcą był Wiceprezes TK Andrzej Mączyński.
Wyrok jest ostateczny, a jego sentencja podlega ogłoszeniu w Monitorze Polskim.
Prasa: |