Komunikat po Drukuj

Publikowanie sprostowań prasowych P 2/03

5 maja 2004 r. o godz. 12.00 Trybunał Konstytucyjny rozpoznał pytanie prawne Sądu Rejonowego dla Łodzi - Śródmieścia w sprawie konstytucyjności niektórych przepisów prawa prasowego.

Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 32 ust. 6 ustawy z 26 stycznia 1984 r. - Prawo prasowe w zakresie, w jakim tekst sprostowania nie może być komentowany w tym samym numerze lub audycji, w której sprostowanie zostało opublikowane jest zgodny z art. 31 ust. 3 Konstytucji w związku z art. 54 ust. 1 Konstytucji, art. 10 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i art. 19 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych. Trybunał orzekł także, że art. 46 ust. 1 Prawa prasowego w związku z art. 32 ust. 6 tej ustawy jest niezgodny z art. 2 i art. 42 ust. 1 Konstytucji przez to, że nie zachowuje wymaganej precyzji przy opisie znamion czynu przestępczego.

Trybunał wskazał, że zakaz umieszczania komentarzy do publikowanego sprostowania (art. 32 ust. 6 prawa prasowego) nie ma charakteru całkowitego, dopuszczalny jest bowiem komentarz w następnym numerze lub periodyku. W ocenie TK, rozwiązanie przyjęte w art. 32 ust. 6 prawa prasowego jest konieczne dla ochrony wolności wypowiedzi osoby zamieszczającej sprostowanie. Regulacja ta ogranicza korzystanie z konstytucyjnych wolności i praw wydawcy w sposób niezbędny i proporcjonalny. Trybunał wskazał także, że niedopuszczalność opatrzenia komentarzem sprostowania w tym samym numerze, w którym sprostowanie zostało opublikowane, jest jedynie ograniczeniem czasowym, które nie narusza istoty prawa do wolności wypowiedzi (art. 54 ust. 1 Konstytucji).

Trybunał podkreślił, że ustawodawca nie sformułował w prawie prasowym przesłanek o charakterze formalnym bądź materialnym, które pozwalałyby jednoznacznie ustalić, czy nadesłana do redakcji wypowiedź jest sprostowaniem, czy odpowiedzią. Granica między sprostowaniem i odpowiedzią jest w takim stopniu niejasna i nieprecyzyjna, że potencjalni adresaci tej regulacji mogą mieć poważne problemy z jednoznacznym ustaleniem, jakich sytuacji faktycznych dotyczą rygory związane z zamieszczeniem komentarzy(art. 46 ust. 1 w związku z art. 32 ust. 6 prawa prasowego).

Kwestionowane unormowanie nie spełnia więc wymogu precyzyjnego określenia znamion czynu zabronionego pod groźbą sankcji karnej. Zarazem narusza konstytucyjną zasadę określoności czynu zabronionego (art. 42 Konstytucji), zgodnie z którą zakaz lub nakaz obwarowany sankcją karną powinien być sformułowany w sposób precyzyjny i ścisły.

Rozprawie przewodniczył prezes TK Marek Safjan, a sprawozdawcą był sędzia TK Mirosław Wyrzykowski.

Wyrok jest ostateczny, a jego sentencja podlega ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw.