Granice uprawnienia ustawowego P 12/02
Data: 11 II 2003 godz.: 0.00
We wtorek, 11 lutego 2003 r. o godz. 10:00 Trybunał Konstytucyjny rozpoznał pytanie prawne Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie w sprawie zgodności z Konstytucją i ustawami przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z 3 listopada 1992 roku w sprawie służby zastępczej
Trybunał Konstytucyjny orzekł, że § 8 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z 3 listopada 1992 roku w sprawie służby zastępczej jest niezgodny z art. 199 ustawy z 21 listopada 1967 roku o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej, oraz nie jest niezgodny z art. 16 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz art. 85 ust. 3 Konstytucji RP.
Trybunał uznał, że obrona Ojczyzny jest obowiązkiem powszechnym. Do poborowego należy jednak prawo wyboru określonego sposobu wywiązania się z tego obowiązku - jedną z możliwości jest w tym przypadku odbycie służby zastępczej. Decyzje w tej sprawie wydają właściwe Komisje Poborowe.
TK wskazał, iż ustawa o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej nie przewiduje w ogóle by wydana przez Komisję Poborową decyzja o skierowaniu do służby zastępczej mogła zostać uchylona. Jest to niemożliwe nawet w sytuacji, gdy poborowy uchyla się od odbycia służby zastępczej. Trybunał wyraził przekonanie, że całkowite pominięcie tej instytucji w ustawie rzutuje na ocenę upoważnienia do wydania aktu wykonawczego (art. 199 ustawy o powszechnym obowiązku obrony RP). W sytuacji, w której instytucja uchylenia decyzji o skierowaniu do służby zastępczej nie pojawia się w ustawie, jest natomiast regulowana w rozporządzeniu, należy uznać, że Rada Ministrów przekroczyła zakres delegacji ustawowej wynikający z art. 199 powyższej ustawy.
Trybunał stwierdził również, że brak jest podstaw do oceniania zgodności zaskarżonych przepisów z kodeksem postępowania administracyjnego oraz Konstytucją.
Rozprawie przewodniczyła Sędzia TK Teresa Dębowska - Romanowska, a sprawozdawcą była Sędzia TK Biruta Lewaszkiewicz - Petrykowska.
Wyrok jest ostateczny, a jego sentencja podlega ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw.