Komunikat po Drukuj

Ochrona osób i mienia SK 15/02

Data: 17 XII 2003 godz.: 0.00

17 grudnia 2003 r. o godz. 9.15 Trybunał Konstytucyjny rozpoznał skargę konstytucyjną Marka P. w sprawie zgodności z Konstytucją art. 32 ust. 1 ustawy z 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia.

Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 32 ust. 1 ustawy o ochronie osób i mienia jest zgodny z art. 22 i art. 42 Konstytucji oraz nie jest niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1, art. 45, art. 47 i art. 77 Konstytucji. Ponadto TK postanowił umorzyć postępowanie w zakresie dotyczącym badania zgodności art. 32 ust. 1 zaskarżonej ustawy z art. 7 Konstytucji, art. 14 ust. 1, ust. 2 i ust. 3 pkt c oraz art. 17 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 26 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych oraz art. 6 ust. 1 i 2 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności z powodu niedopuszczalności orzekania.

Świadczenie usług z zakresu ochrony osób i mienia wymaga właściwej koncesji od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji. Pracownicy ochrony powinni także posiadać licencje, dające rękojmię właściwego wykonywania ich obowiązków. Trybunał uznał, że w przypadku tak wrażliwej sfery usług, jakimi są usługi z zakresu ochrony osób i mienia, ograniczenie wolności działalności gospodarczej (poprzez wymóg uzyskania koncesji i licencji) jest nie tylko dopuszczalne, ale wręcz konieczne. TK podkreślił także, że konstytucyjna zasada wolności działalności gospodarczej (art. 22 Konstytucji) nie ma charakteru absolutnego i może być ograniczona w drodze ustawy ze względu na ważny interes publiczny

Trybunał uznał, że zarzut naruszenia zasady równości (art. 32 Konstytucji) poprzez dyskryminowanie pracownika ochrony w stosunku do policjanta należy uznać za chybiony. Nie można bowiem porównywać sytuacji prawnej podmiotów tak dalece różnych od siebie (nie charakteryzujących się istotną cechą wspólną), jak policjant i pracownik ochrony. TK stwierdził także, że zasada domniemania niewinności (art. 42 ust 3 Konstytucji) nie może być rozumiana tak szeroko, by wyłączało to sprawowanie kontroli nad koncesjonowaną działalnością gospodarczą. Zdaniem Trybunału zawieszenie praw wypływających z licencji nie narusza praw nabytych. Nie można więc mówić o naruszeniu art. 2 Konstytucji.

Ponadto Trybunał uznał także, że zaskarżony przepis nie ogranicza w żaden sposób prawa jednostki do sądu (art. 45 Konstytucji), a także nie wyłącza ani nie narusza prawa do rekompensaty za bezprawne działanie organu władzy publicznej (art. 77 Konstytucji). Nie można także odnaleźć żadnego związku między zawieszeniem licencji a konstytucyjną ochroną czci i dobrego imienia (art. 47 Konstytucji).

Rozprawie przewodniczył Sędzia TK Jerzy Stępień, a sprawozdawcą był Prezes TK Marek Safjan.

Wyrok jest ostateczny, a jego sentencja podlega ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw.