Koncesja na rozpowszechnianie programów telewizyjnych K 29/12
Kwestionowane przepisy ustawy z 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji są zgodne z konstytucją.
3 grudnia 2013 r. i 18 lutego 2014 r. Trybunał Konstytucyjny rozpoznawał wniosek Rzecznika Praw Obywatelskich dotyczący koncesji na rozpowszechnianie programów telewizyjnych.
W wyroku z 18 lutego 2014 r. Trybunał Konstytucyjny orzekł, że:
1. Art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji w części zawierającej zwrot „w szczególności”, rozumiany w ten sposób, że źródłem, uzupełniających wobec wymienionych w tym przepisie przesłanek, od których spełnienia zależy możliwość uzyskania koncesji na rozpowszechnianie programu telewizyjnego drogą rozsiewczą naziemną w sposób cyfrowy, może być wyłącznie przepis ustawy, jest zgodny z art. 22 i z art. 54 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 konstytucji.
2. Art. 36 ust. 1 pkt 2 powyższej ustawy jest zgodny z art. 22 i z art. 54 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 oraz z art. 2 konstytucji i wynikającą z niego zasadą prawidłowej legislacji.
3. Art. 37 ust. 4 powyższej ustawy jest zgodny z art. 92 ust. 1 konstytucji
Wyrażenie „w szczególności”, którym ustawodawca posłużył się w art. 36 ust. 1 ustawy o radiofonii i telewizji jednoznacznie wskazuje, że zawarte w tym przepisie wyliczenie przesłanek, które podlegają badaniu w postępowaniu toczącym się w przedmiocie uzyskania koncesji nie ma charakteru zamkniętego. Luz decyzyjny, jaki Krajowej Radzie Radiofonii i Telewizji (organowi administracyjnemu) wyznacza kwestionowane sformułowanie nie oznacza dowolności przy podejmowaniu decyzji w przedmiocie udzielenia koncesji. Swobodę Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji krępują przepisy kodeksu postępowania administracyjnego. W postępowaniu koncesyjnym konieczne jest zapewnienie realizacji zasady: równości wobec prawa (równego dostępu do reglamentowanego dobra w postaci koncesji) oraz jawności decyzji podjętej w przedmiocie udzielenia koncesji
Kryterium odnoszące się do kondycji finansowej podmiotu ubiegającego się o koncesję na rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych nie koliduje ze wskazanymi wzorcami kontroli. Kwestionowane wyrażenie wypełnia konkretną treścią orzecznictwo. Bardziej precyzyjne (przykładowo kwotowe) ujęcie tej przesłanki nie wydaje się możliwe do zrealizowania. Przesłanka ta zakłada bowiem możliwości finansowania działalności przez podmiot ubiegający się o koncesję w odniesieniu do wymagań inwestycyjnych konkretnego przedsięwzięcia.
Zaskarżony art. 37 ust. 4 ustawy o radiofonii i telewizji nie zawiera w swej treści jakichkolwiek wytycznych dotyczących uregulowania, które ma zostać zawarte w akcie wykonawczym. Z orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego nie wynika, iżby zawarcie wytycznych bezpośrednio w przepisie zawierającym upoważnienie do uregulowania określonej materii w rozporządzeniu stanowiło warunek niesprzeczności przepisu delegującego z art. 92 ust. 1 konstytucji. W odniesieniu do zarzutu braku wytycznych Rzecznik nie zawarł we wniosku bliższego uzasadnienia. W zakresie tego zarzutu, w niniejszym postępowaniu domniemanie konstytucyjności art. 37 ust. 4 ustawy o radiofonii i telewizji nie zostało obalone.
Rozprawie przewodniczył sędzia TK Leon Kieres a sprawozdawcą był sędzia TK Wojciech Hermeliński.