Zarządzanie kryzysowe. K 22/09
3 lipca 2012 r. o godz. 9.00 Trybunał Konstytucyjny rozpozna na rozprawie wniosek Prezydenta RP dotyczący niektórych przepisów ustawy zmieniającej ustawę o zarządzaniu kryzysowym.
Trybunał Konstytucyjny orzeknie w sprawie zgodności:
- art. 1 pkt 3 w zakresie art. 5 ustawy z dnia 17 lipca 2009 roku o zmianie ustawy o zarządzeniu kryzysowym - w części dotyczącej tworzenia Krajowego Planu Zarządzania Kryzysowego, art. 1 pkt 4 w zakresie dotyczącym dodanych art. 5a i 5b i art. 1 pkt 21 w zakresie art. 23 w części dotyczącej wprowadzania przez Prezesa Rady Ministrów, ministrów i kierowników urzędów centralnych stopni alarmowych z wyrażoną w Preambule zasadą współdziałania władz, art. 2 i art. 126 ust. 1 i 2 konstytucji;
- art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 17 lipca 2009 roku o zmianie ustawy o zarządzeniu kryzysowym w zakresie dotyczącym dodanych art. 5a ust. 5 i art. 5b ust. 2 pkt 3 z art. 93 ust. 1 konstytucji;
- art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 17 lipca 2009 roku o zmianie ustawy o zarządzeniu kryzysowym w zakresie dotyczącym dodanego art. 5b ust. 7 pkt 4 z art. 22, art. 31 ust. 3, art. 64, art. 77 ust. 2 i art. 78 konstytucji.
Prezydent RP kwestionuje zgodność z konstytucją niektórych przepisów ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o zmianie ustawy o zarządzaniu kryzysowym.
Pierwszy zarzut dotyczy udziału Prezydenta w procedurach tworzenia Krajowego Planu Zarządzania Kryzysowego (dalej: plan), Raportu o zagrożeniach bezpieczeństwa narodowego (dalej: Raport), Narodowego Programem Ochrony Infrastruktury Krytycznej (dalej: Program) oraz wprowadzania stopni alarmowych w przypadku zagrożenia atakiem o charakterze terrorystycznym lub sabotażowym. Wnioskodawca zarzuca kwestionowanym przepisom, że w ramach prac nad Planem, Raportem, Programem oraz stopniami alarmowymi nie przewidują obowiązku przeprowadzania konsultacji z Prezydentem, co powoduje naruszenie zasady współdziałania władz, a także art. 2 i art. 126 ust. 1 i 2 konstytucji.
Kolejne zarzuty dotyczą formy prawnej w jakiej Rada Ministrów przyjmuje Raport oraz Program. Zdaniem wnioskodawcy, dokumenty te - z uwagi na skutki jakie wywołują - powinny być przyjmowane w formie aktu prawa powszechnie obowiązującego a nie uchwały Rady Ministrów. Prezydent kwestionuje również przepis, zgodnie z którym dyrektor Rządowego Centrum Bezpieczeństwa informuje właścicieli i posiadaczy o ujęciu ich mienia w wykazie infrastruktury krytycznej. W ocenie wnioskodawcy, przewidziana forma informowania jest niewystarczająca i powinna zostać zastąpiona formą decyzji administracyjnej. Ostatni zarzut dotyczy spoczywającego na właścicielach i posiadaczach obiektów, instalacji lub urządzeń obowiązku niezwłocznego przekazywania Szefowi Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, będących w ich posiadaniu informacji dotyczących zagrożeń o charakterze terrorystycznym dla tej infrastruktury, a także działań które mogą prowadzić do zagrożenia życia lub zdrowia ludzi, mienia w znacznych rozmiarach, dziedzictwa narodowego lub środowiska. Wnioskodawca cofnął jednak przed rozprawą wniosek w części dotyczącej tego zarzutu.
Przewodniczący składu orzekającego: sędzia TK Marek Zubik, sprawozdawca: sędzia TK Stanisław Biernat.