Komunikat po Drukuj

Interpretacja przepisu Kodeksu karnego SK 38/01

7 lipca 2003 r. o godz. 10:00 Trybunał Konstytucyjny zakończył rozpoznawanie skargi konstytucyjnej Mirosława P. w sprawie zgodności z Konstytucją zmiany wprowadzonej w art. 156 § 1 Kodeksu Karnego obwieszczeniem Prezesa Rady Ministrów z dnia 13 października 1997 o sprostowaniu błędów.

Trybunał Konstytucyjny orzekł, że pkt 3 obwieszczenia Prezesa Rady Ministrów z 13 października 1997 r. o sprostowaniu błędów, dotyczący sprostowania treści art. 156 § 1 pkt 2 Kodeksu karnego jest niezgodny z art. 42 ust. 1 w związku z art. 2, art. 87 i art. 122 ust. 1 Konstytucji.

Trybunał uznał, że na etapie prac sejmowych nastąpiły nieprawidłowości przesądzające o niekonstytucyjności zaskarżonego przepisu. W toku prac parlamentarnych naruszony został tryb uchwalania ustaw. Marszałek Sejmu przekazał bowiem do podpisu Prezydenta tekst inny niż uchwalony przez Sejm. Uchwalony przepis dotyczył długotrwałej choroby realnie zagrażającej życiu (bez przecinka), natomiast Prezydent podpisał ustawę, w której badany przepis dotyczył choroby realnie zagrażającej życiu - niekoniecznie długotrwałej (wersja z przecinkiem). W Dzienniku Ustaw ukazała się wersja bez przecinka, co zostało skorygowane w drodze Obwieszczenia Prezesa Rady Ministrów. W rezultacie tych działań w Kodeksie Karnym znalazła się wersja przepisu z przecinkiem mówiąca o chorobie zagrażającej życiu (bez wymogu dotyczącego długości jej trwania)..

Zdaniem Trybunału wiążący jest tekst uchwalony przez Parlament. Jego zmiana wymagałaby nowelizacji w trybie ustawowym. Wprowadzenie poprawki przez nieuprawniony podmiot na etapie prac legislacyjnych (polegającej na dodaniu do aktu przecinka w okresie między uchwaleniem aktu prawnego a momentem jego podpisania przez Prezydenta) stanowi naruszenie art. 122 Konstytucji.

Zmiana wprowadzona przez pkt 3 Obwieszczenia Prezesa Rady Ministrów jest niezgodna z konstytucyjną zasadą, zgodnie z którą: "odpowiedzialności karnej podlega ten tylko, kto dopuścił się czynu zabronionego pod groźbą kary przez ustawą obowiązującą w czasie jego popełnienia" (art. 42 Konstytucji). Zaskarżone unormowanie narusza również zasadę zaufania obywateli do państwa i stanowionego przezeń prawa, wywodzoną z art. 2 Konstytucji.
Rozprawie przewodniczył Sędzia TK Marian Grzybowski, a sprawozdawcą był Sędzia TK Jerzy Ciemniewski.

Wyrok jest ostateczny, a jego sentencja podlega ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw.