Komunikat po Drukuj

Obowiązek podania w pozwie wszystkich twierdzeń i dowodów na ich poparcie SK 89/06

Data: 30 XI 2007 godz.: 0.00

Kwestionowany przepis nie ogranicza dojścia do prawdy oraz prawa stron do obrony.

12 i 30 listopada 2007 r. oraz 26 lutego o godz. 9.30 Trybunał Konstytucyjny rozpoznał połączone skargi konstytucyjne Cyklon Spółka z o.o. i Pawła M. dotyczące obowiązku podania w pozwie wszystkich twierdzeń i dowodów na ich poparcie.

Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 47912 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 42 ustawy z dnia 24 maja 2000 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego, ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz ustawy o komornikach sądowych i egzekucji obowiązującym do dnia wejścia w życie ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw jest zgodny z art. 45 ust. 1 w związku z art. 2, art. 31 ust. 3 i art. 175 ust. 1 oraz z art. 32 ust. 1 i art. 64 ust. 2 Konstytucji.

Podstawowy zarzut wnioskodawców opierał się na twierdzeniu, że wprowadzona przez kwestionowany przepis ograniczona możliwość powołania nowych twierdzeń i dowodów już po wniesieniu pozwu (tzw. prekluzja dowodowa) nie spełnia konstytucyjnych standardów rzetelnej procedury naruszając prawo do sądu. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przepis ten jest interpretowany w sposób sprzyjający zabezpieczeniu praw stron procesu. Umożliwia więc sądowi dopuszczenie dowodów spóźnionych, gdy sąd uznaje to za niezbędne, ale jednocześnie z uwzględnieniem postulatu sprawności postępowania. Prekluzja dowodowa stanowi dyscyplinujące ograniczenie dla stron postępowania, lecz nie wiąże w bezwzględny sposób samego sądu. Trybunał stwierdził, że kwestionowany przepis nie ogranicza dojścia do prawdy oraz prawa stron do obrony. W sposób wprawdzie rygorystyczny, ale uzasadniony istotą i celami procesu sądowego, określa jedynie ramy czasowe, w których pozwany powinien przedstawić wszystkie środki obrony. Kwestionowany przepis nie ogranicza roli sędziego. Pozwala na przyjęcie i rozpoznanie spóźnionych twierdzeń o faktach, a także wniosków dowodowych i zarzutów, jeżeli strona nie mogła przedstawić ich wcześniej albo potrzeba ich przedstawienia powstała później. Analiza orzecznictwa dowodzi, że wskazywane przez skarżących ewentualne naruszenia prawa do rzetelnej procedury nie wynikają z samej treści przepisu, lecz - jeśli istnieją- mają swe źródło w jego praktycznym stosowaniu.

Kwestionowany przepis operuje zwrotami niedookreślonymi, jednak posługiwanie się przez ustawodawcę takimi pojęciami ogólnymi nie narusza konstytucji. Regulacja ta nie prowadzi do zróżnicowania sytuacji prawnej stron konkretnego procesu gospodarczego Zachowana została zasada tzw. prawa do wysłuchania i zasada równości broni. Oznacza to, że równouprawnione strony toczą spór przed bezstronnym sądem, którego werdyktowi są obowiązane się podporządkować.

Rozprawie przewodniczył sędzia TK Zbigniew Cieślak, a sprawozdawcą była sędzia TK Ewa Łętowska.

Wyrok jest ostateczny, a jego sentencja podlega ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw.