Koncesja na rozpowszechnianie programów telewizyjnych K 29/12
Podmiot inicjujący postępowanie: Rzecznik Praw Obywatelskich
Data: 3 XII 2013 godz.: 0.00
3 grudnia 2013 r. o godz. 13.00 Trybunał Konstytucyjny rozpozna wniosek Rzecznika Praw Obywatelskich dotyczący koncesji na rozpowszechnianie programów telewizyjnych.
Trybunał Konstytucyjny orzeknie w sprawie zgodności:
1) art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 roku o radiofonii i telewizji w części zawierającej zwrot "w szczególności" z art. 22 i art. 54 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 konstytucji;
2) art. 36 ust. 1 pkt 2 powyższej ustawy z art. 22 i art. 54 ust. 1 w związku z art. 2 i art. 31 ust. 3 konstytucji;
3) art. 37 ust. 4 powyższej ustawy z art. 92 ust. 1 konstytucji.
Jak wskazuje wnioskodawca art. 36 ust. 1 i 2 ustawy o radiofonii i telewizji określa warunki, jakie musi spełnić podmiot ubiegający się o koncesję na rozpowszechnianie programu radiowego lub telewizyjnego. Warunki te nie tworzą katalogu zamkniętego. Wnioskodawca uważa, że ustawodawca, wprowadzając zakwestionowaną regulację, pozostawił organowi koncesyjnemu dowolność ustalania ostatecznego kształtu ograniczeń wolności określonych w art. 22 i art. 54 ust. 1 konstytucji. Ograniczenia te nie zostały wprowadzone w drodze ustawy, lecz wynikają z praktyki przyjętej przez organ koncesyjny, co jest sprzeczne z konstytucją.
Zgodnie z art. 36 ust. 1 pkt 2 kwestionowanej ustawy w postępowaniu o udzielenie koncesji ocenia się możliwości dokonania przez wnioskodawcę koniecznych inwestycji i finansowania programu. Wnioskodawca wskazuje, że wskazane kryterium jest mało precyzyjne, mimo że dotyczy materii finansowej, a więc dającej się wyrazić w konkretny sposób. Jednocześnie podkreśla, że kwestionowany przepis zawiera normę ograniczającą konstytucyjne wolności. Zasada określoności przepisów prawa nie wyklucza możliwości używania przez ustawodawcę zwrotów niedookreślonych. Ich znaczenie w konkretnej sytuacji nie może jednak być ustalane arbitralnie, konieczne jest istnienie w prawie szczególnych gwarancji procesowych, zapewniających przejrzystość i ocenność praktyki wypełnienia nieostrego zwrotu konkretną treścią przez organ decydujący. Zdaniem wnioskodawcy, ukształtowane postępowanie koncesyjne nie stwarza takich gwarancji.
W art. 37 ust. 4 ustawy o radiofonii i telewizji ustawodawca upoważnił Krajową Radę Radiofonii i Telewizji, po zasięgnięciu opinii Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej, do określenia, w drodze rozporządzenia, danych, które powinien zawierać wniosek o udzielenie koncesji, oraz szczegółowego trybu postępowania w sprawach o udzielenie koncesji. W ocenie wnioskodawcy, upoważnienie ustawowe nie jest wystarczająco szczegółowe, gdyż między innymi nie wskazuje wytycznych co do tego, czym powinna się kierować Krajowa Rada określając dane, jakie powinien zawierać wniosek. W konsekwencji, na podstawie kwestionowanego upoważnienia nie można określić, w jakim kierunku powinny podążać merytoryczne rozwiązania rozporządzenia w zakresie postępowania w sprawie przyznawania i cofania koncesji – podkreśla wnioskodawca.
Rozprawie będzie przewodniczył sędzia TK Leon Kieres, sprawozdawcą będzie sędzia TK Wojciech Hermeliński.